İyvan’ın ilaçlarla bile geçmeyen ağrıları, morfin ve afyonların uyuşturamadığı acıları yüreğindendi. Ailesinin her etapta kalbine sapladığı acımasızlık, ilgisizlik ve sevgizsizlik oklarındandı.
Ölüm döşeğinde, “Acaba bu hayatı yaşamam gerektiği gibi yaşamadım mı?” diye soruyordu kendi kendine. Oysaki ne kadar da emek vermişti o anki mevkiye gelebilmek, onur sahibi olmak için.
Sonra, bütün acı ve hastalığa rağmen sürekli yaşama umudu vardı içinde. Ölümü sevmedi, yaşamak istedi..
Öldü: Hastalık değil, öpülme ve okşanma isteği ama bu durumdan mahrum kalma hissi öldürdü onu. Ailesinin menfaatçi ve ilgisiz tutumu öldürdü onu..
Okurken 
Nasıl Ölünür’ü hatırladığım ve üzüldüğüm bir kitap oldu.
Keyifli olmayacağı için keyifli okumalar dileyemiyorum:(
